ÖLÜMSÜZ

Yaşlanıyorum, hızla. Ömrüm uzadıkça kısalıyor, büyüyorum. Oysa ki bu hızlı ilerleyişe dayanamıyorum. Çünkü ne yapacağımı bilememekten korkuyorum ve bir hükme karşı nasıl davranacağımı kestirememekten irkiliyorum. 

Ürküyorum. Herkese benziyorum, herkesten tırsıp kaçıyorum. Kuytu bir ormanın siluetine sığınıyorum, yeniden filizlenmiş ağaca sarılıp yine uyuyorum. Yaşlanıyorum. Ağaçları seviyorum. Kedileri. Köpekleri. En çok kayayı oydukça oyan yeni filizlenmiş o bitkiyi. Oysa ki hep yaşlanıyorum. Kalan zamanım kısaldıkça ömrüm uzuyor. Farkedemiyorum. Gün almaya devam ediyorum. 

Yaşamak kaygısından kargalar uğursuzluk için ötmezdi, şom ağızlı değildi baykuş, gözlük taktığı zaman. Kalem, sadece kelam ehli için değildi, cümleleri ifade edebilen hayalleri iliştirmezi sayfaya. En soluksuz heyecanım yaşlanıyor içimde, korkuyor ve ürperiyorum. Ölmekten değil, bir daha ben olamamaktan… 

Grafitin ucuyla bir kale oturtuveriyorum kâğıttan gökyüzüne, gökkuşağı açıyor siyah beyaz. Ölüm geliyor aklıma, ölmekten korkuyorum. Hiç var olmamış gibi yaşamaktan… Korkuyorum. Endişeleniyorum. Bir daha tutunamayacağımdan. Oğuz, düşüyor aklıma, monolog diyaloglarının en huzursuz anları dolduruyor benliğimi… 

Büyük payeyi kaçırmaktan, bir çocuktan, uçurtmadan, uçan kuştan, bahçeden; en çok çorak bir araziden, dört büyük melekten, dört halifeden, dört harften… On üçüncü kattan. On üçüncü katı seviyorum ve beş yüz yetmiş biri, pazartesi gününü, nisan ayını en çok güz mevsimini ve hazanı… Seviyorum. Korkuyorum. Yaşamaktan. Hakkını verememekten korkuyorum. Hak yemekten. Uyanmayı seviyorum ve uyumayı. Korkuyorum uyanamamaktan ve bir daha asla uyuyamamaktan ve uyumaktan ve uyumaktan. Seviyorum… Karmaşayı ve belirsizliği. İkili duyguları tek nefeste zıttıyla yaşamayı. Seviyorum, ama korkuyorum. Korkuyorum işte ama çok ama az. Ürküyorum. Bir ceylanı… Avuçlarım arasında sıkmaktan bir güvercini, bir serçeyi… Aslanları seviyorum. Zaman geçiyor, yaşlanıyorum. Aslanı da yaşlandırıyordu zaman ve fakat ancak en çok beni. 

Yaşlanıyorum, seviyorum, korkuyorum. Korkuyorum, seviyorum, yaşlanıyorum. Yaşlanıyorum. Hızla. Çok çok hızla. Varlık hiç olmadığı kadar güzel, yokluk olmadığı kadar… Sakıyorum, utanıyorum, ürküyorum, vazgeçmek istemiyorum… Aklımı yitirmekten, şafak atmaktan, kalbimin ağzıma gelmesinden ve cüret etmekten, cesur olmaktan, atılganlıktan, üstüne gitmekten, yürekten, güvenmekten; yiğitlikten hoşlanıyorum. Dörtnala koşanlardan, yüzerek uzaklaşanlardan, kaçıp gelenlerden, uçup kaçanlardan çok ben… Korkudan korkuyorum. Cenneti arzuluyorum, Cehennemden kaçmıyorum. Korkuyorum ama trene biniyorum. Vazgeçmiyorum binmekten. Ve belki hiç trene binmekten. Geceyi çokça seviyorum, gölgemi… Haramileri. Haram yiyenleri sevmiyorum. ‘Helal rızık keyfe kâfidir,’ diyor. Diyeni seviyorum. Ama aynı zamanda hiç sevmiyorum. Hiçi seviyorum. Ve gündüz gözü düş görmeyi. Halisünasyonlarımı. Paranoyak hallerimi. Panik ataklarımı. Takıntılarımı. Kendimi beğenmiyorum. Ama kendime değer veriyorum. Tıpkı mitolojik bir kartal gibi, sen gibi, o gibi ben de eşsizim, diyorum. Kendime değer veriyorum. İnsanlardan kaçıyorum. En çok da kendimden… Kendimi seviyorum.  

Gittiğim her yere kendimi götürmekten sıkıldım. Artık kendimi bırakıp gidiyorum. Çünkü bir gün… Gerçekten yaşlanıyorum. Hakikat bu. Kaçtıkça, ölüme kaçıyorum.  Ölüyorum…